ลักษณะพฤกษศาสตร์ของต้นยางเหียง

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Dipterocarpus obtusifolius Teijsm. ex Miq.

ชื่อภาษาอังกฤษ : Hairy Keruing

ชื่ออื่นๆ : ต้นชาด, สะแบง, ตะแบง, เหียงพลวง

ลำต้น : เป็นไม้ยืนต้นผลัดใบ เปลือกลำต้นหนาสีน้ำตาลหรือเทา แตกเป็นสะเก็ดหนาและเป็นร่องลึก ลำต้นเปลาตรง เรือนยอดเล็ก กิ่งอ่อนและใบมีขนสีขาวขึ้นปกคลุม

ใบ : เป็นใบเดี่ยว รูปไข่ ปลายใบมน โคนใบสอบ เนื้อใบหนามีขนสีน้ำตาล

ดอก : ออกเป็นช่อตามง่ามใบและปลายกิ่ง ดอกสีชมพู

ผล : กลมเกลี้ยงและแข็ง สีน้ำตาลเป็นมัน เมื่ออ่อนจะมีสีเขียวนวล และมีขนปกคลุม มีปีก 5 ปีก ปีกยังอ่อนจะมีสีแดงสดแต่เมื่อแก่จะเป็นสีน้ำตาล

เมล็ด : กลม

เพาะเมล็ด

- เปลือกต้น แก้บิด และแก้ท้องเสีย

- ยาง ขับเสมหะ ขับปัสสาวะ แก้ตกขาว ใช้คุมกำเนิด ใช้สมานแผล แก้ฝี แก้หนอง

- ใบ แก้ปวดฟัน ฟันผุ ฟันโยกคลอน

- กลีบของดอกเหียงสามารถนำมารับประทานเป็นผัก มีรสเปรี้ยวเล็กน้อย ใช้จิ้มกับน้ำพริกรับประทาน

- ใบแก่ นำมาใช้ห่อของ ห่ออาหาร ต่อยาสูบ และนำมาเย็บเป็นตับใช้มุงหลังคากั้นเป็นฝาผนัง

- ยางไม้หรือน้ำมันจากต้น ใช้ยาแนวเรือ เครื่องจักรสาน

- เนื้อไม้ นำมาใช้ในงานก่อสร้างที่อยู่อาศัย เครื่องมือ หรือเครื่องใช้สอย ทำฟืน

- เปลือกไม้ ใช้ทำธูป