ลักษณะพฤกษศาสตร์ของต้นมะเดื่อไทย

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Ficus Racemosa Linn.

ชื่อภาษาอังกฤษ : Cluster Fig, Goolar Fig, Gular Fig

ชื่ออื่นๆ : มะเดื่อชุมพร, มะเดื่ออุทุมพร, มะเดื่อเกลี้ยง, มะเดื่อดง, มะเดื่อน้ำ, หมากเดื่อ, เดื่อเลี้ยง

ลำต้น : เป็นไม้ยืนต้น ผลัดใบ มีพูพอน เปลือกต้นสีน้ำตาลอมสีชมพู เรียบ เมื่อแตกเป็นรอยหยาบ มียางสีขาวนวล หูใบยาว กิ่งอ่อนสีเขียว หรือสีเขียวในน้ำตาล กิ่งแก่มีสีน้ำตาลเกลี้ยง หรือมีขนปกคลุม

ใบ : เป็นใบเดี่ยว รูปรี ปลายแหลม หรือ เรียวแหลม โคนสอบแคบถึงโค้งกว้าง หรือ รูปหัวใจ ขอบเรียบ เนื้อหนา ก้านใบยาว สีน้ำตาล

ดอก : ออกเป็นช่อตามต้นและกิ่งใหญ่ๆ ที่ไม่มีใบ ดอกมีสีขาวอมชมพู

ผล : ออกเป็นกระจุกตามกิ่งและลำต้น ผลรูปกลมแป้นหรือรูปไข่ ผลอ่อนสีเขียว ผลแก่สีแดงอมสีส้มถึงสีม่วง ผิวมักมีช่องอากาศแกมตุ่ม

เมล็ด : รูปเลนส์ เรียบหรือมีสันเล็กน้อย

เพาะเมล็ด ปักชำ

ปลูกได้ในดินร่วน ต้องการน้ำปานกลาง ชอบแดดจัด

- ราก แก้พิษไข้ ไข้กาฬ แก้ร้อนใน

- เปลือก แก้ท้องร่วง ชะล้างบาดแผล

- ผลดิบ แก้โรคเบาหวาน

- ผลสุก เป็นยาระบาย

- ผลอ่อน รับประทานเป็นผัก

- นิยมปลูกเป็นไม้ประดับกลางแจ้ง

- ผลสุก ใช้เป็นอาหารสัตว์

- ยาง ใช้ลงพื้นสำหรับปิดทอง

- เนื้อไม้ ใช้ทำหีบใส่ของ ไม้จิ้มฟัน

- ใบอ่อน ยอดอ่อน เป็นผักจิ้มน้ำพริก

- หัวใต้ดิน นำไปนึ่งรับประทานได้