"จรูญ กุดเป่ง" อดีตชาวนาธรรมดาที่ไม่ธรรมดา กับธุรกิจซองโทรศัพท์มือถือ

   "ตั้งแต่เกิดจนเฒ่า จนตาย บ้านเฮามีแต่เฮ็ดไฮ่เฮ็ดนา สิให้เฮ็ดแนวอื่นบ่เป็นดอก" นี่คือคำตอบของคนเฒ่าคนแก่ชาวอีสานที่ตอบคนต่างถิ่นที่ชอบมาถาม ผมและน้าจรูญ ได้ยินจนชินชา เมื่อเจอคำถามที่ว่า "ทำนาแล้วไม่มีเงิน ทำนาแล้วจน ทำไมไม่ไปทำอย่างอื่นหละ??" น้าจรูญบอกกับผมว่า ความจนไม่ไช่กรรมพันธุ์ของคนอีสาน คนอีสานอดทนสู้งานหนัก คนอีสานใจดี เอื้อเฟิ้อ แบ่งปัน กตัญญูรู้คุณคน เข้าวัดวา ทำบุญทำทานเป็นประจำ เป็เสน่ห์ของคนอีสาน ผมก็ว่าน่าไม่ไช่กรรมพันธุ์อย่างแน่นอน เรามารู้จักน้าชายผม ที่มีศักดิ์เป็นน้องของพ่อผมไปพร้อมๆ กันเลยครับ    
   
  เดิมทีแล้วน้าจรูญเป็นชาวนา จบการศึกษาชั้น ป.6 เป็นเด็กบ้านนอกคอกนา อาศัยที่บ้านท่ายางชุม เมื่อย่างเข้าสู่วัยรุ่นก็ได้ทำไร่ ไถนา เลี้ยงดูครอบครัว วิถีชีวิตเหมือนชาวนาธรรมดาครับ ไม่มีอะไรมากมาย จับกบ จับเขียด จับปลากิน ขยันทำงานทั่วไป แล้ววันนึงได้มาเจอกับน้าหนูเพียร ที่บ้านท่าโพธิ์ หมู่ 12 ไม่ไกล้ไม่ไกลกัน ได้แต่งงานอยู่กินกันมาจนได้ลูกชายคนโต และลูกสาวหล้า รวมแล้วก็มีพี่น้อง 2 คน ชีวิตคู่ และครอบครัวก็ราบรื่นดีครับ พออยู่พอกิน แต่ด้วยความที่ว่าตนเองเป็นคนคิดดี ทำดี อยากช่วยเหลือชาวบ้าน เลยตัดสินใจลงสมัครรับเลือกตั้ง สมาชิกองค์การบริหารส่วนตำบลหรือ อบต. ที่เรารู้จักกันดีนี่เอง ตั้งแต่อายุได้ 27 ปี ได้รับความไว้วางใจให้เป็นอยู่ 2 สมัย เป็น อบต. หนุ่ม ไฟแรง ผู้คนยอมรับการทำงาน จนมาวาระที่ 3 สอบตก ก็เลยไม่อยากเป็น อบต. อยากจะมีอาชีพทำเป็นจริง เป็นจังเพื่ออนาคตของครอบครัวที่แน่นอน    
   
    อยากทำงานก็ต้องมาลองเป็นลูกจ้างเขาก่อน เริ่มแรกน้าหนูเพียรเล่าว่า ได้มาเป็นลูกน้องเย็บกระเป๋าจากพี่สาวฮัก(นับถือเหมือนพี่สาวจริงๆ) ที่บ้านนาคู หัวตะพาน ได้เงินเป็นเดือนๆ ละประมาณ 2,500 บาท (ปี 2456) กินอยู่ฟรี พี่สาวก็ใจดี ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้จนหมด เมื่อมีความรู้แล้ว ทำงานมาได้ประมาณ 1-2 ปี น้าหนูเพียรก็ได้เริ่มชวนน้าจรูญมาลองทำเองโดยมาเริ่มทำที่แถวพระราม 2 ลองผิดลองถูกมาเป็นปีๆ ช่วงแรกๆก็หาที่ขายเอง ด้วยความที่ว่าน้าจรูญเป็นคนเคยรับใช้ประชาชนมาก่อน เลยรู้จักการเข้าหาคน เข้าไปขอ order จากร้านขายคอมพิวเตอร์ เคาะทุกร้านค้า ช่วงนั้นกระเป๋าโน๊ตบุ๊กกำลังบูมมาก เมื่อปี 2557 โน๊ตบุ๊กก็เริ่มเข้ามาเมืองไทยแล้ว เลยได้แจ้งเกิดเพราะโน๊ตบุ๊กนี่หละครับ ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยก็ว่าได้    
   
  เมื่อช่วงสตีปจ็อปเข้ามาทำ Iphone โทรศัพท์ไร้ปุ้ม กระเป๋าโน๊ตบุ๊กก็เลยหายไปจากตลาด ทำให้มีซองโทรศัพท์มือถืมมาแทน และทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยมือถือทุกๆ ท่านที่ซื้อซองไปใช้นั้นหละครับ เจ้าตัวยังใช้เป็นแค่ Sumsung Hero อยู่เลยครับ เล่น Face เล่น Line ยังไม่เป็นเลย ตอนนี้ก็ทำซองโทรศัพท์ประเภทสมาร์ทโฟนเป็นหลัก มีทุกขนาด ทุกรุ่น ทุกยี้ห้อ และทำซองปืน ซองไส่กระบอง วิทยุ ไฟฉาย เข็มขัดที่ใช้ในงานตำรวจ รปภ. ด้วย มี Order เข้ามาเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นยุค ข้าวยากหมากแพงก็ยังขายได้เรื่อยๆ    
   
   จากวันนั้นจนถึงวันนี้ประมาณ 13 ปีที่ร่วมกันสร้างครอบครัวมา ทำให้น้าจรูญมีโอกาสซื้อไร่ ซื้อนา สร้างบ้านหลังหลักล้านบาทได้ เพราะมีคติประจำใจ ที่มักจะบอกผมเสมอว่า "เกิดเป็นคนต้องซื่อสัตย์สุจริต กตัญญูรู้คุณคน ไม่ลืมบุญคุณคน มีความพยายาม ขยัน อดทน คิดให้รอบคอบ และมีน้ำใจ แบ่งปัน เอื้ออาธรกัน โดยเฉพาะกับญาติๆ หรือตระกูล จะทำให้เรามีความเจริญในการทำงาน และเป็นที่รักของผู้คน"  นี่หละครับน้าผม ที่ชื่อว่า "น้าจรูญ"    
   
   
ร้านสานฝันบ้านนา    
Sanfanbanna Shop    
     
 

แบบสองชั้นไส่ สองเคื่องก็มีนะครับ เดี๋ยวจะลงราคาให้วันพรุ่งนี้